Rozdział 9 : Right from the start you were a thief , you stole my heart and I your billing vittim .

http://www.youtube.com/watch?v=Gwx4iTRLXG8

* SOLEDAD *

Jestem w dyskotece .  Różne barwy przewijają się przez moje oczy , muzyka dudni mi w uszach . Najchętniej uciekłabym z tego miejsca . Ale nie . Widzę , jak ktoś do mnie podchodzi , łapie mnie za rękę i ciągnie w stronę wyjścia . Stajemy w ciemnym korytarzu , chłopak zbliża się do mnie , a ja zamykam oczy . Zaczyna mnie całować , najpierw bardzo delikatnie , lecz z każdą chwilą z coraz większą namiętnością . Jakby chciał , żebym nigdy nie odchodziła . Została przy nim . Jestem przekonana ,  że to Marc . Jednak kiedy otwieram oczy coś mi nie pasuje . Nie widzę wpatrujących się we mnie brązowo – zielonych tęczówek , lecz natrafiam na ciemnoorzechowe spojrzenie . Widzę w nim pożądanie i pragnienie . I wtedy to do mnie dociera . Ten chłopak to  Alvaro .

***

Czuję  , jak ktoś delikatnie szarpie mnie za ramię . Powoli otwieram oczy i przed sobą spostrzegam rozpromienionego Bartrę . Po raz kolejny coś sobie uświadamiam . Że to był tylko sen . Tylko ?  Powinnam się cieszyć , bo przecież jestem szczęśliwa z Marcem . A jednak żałuję . W  głębi serca ogromnie żałuję , że jednak ten pocałunek nie miał miejsca w rzeczywistości . Co ten Morata w sobie ma , że nie możesz przestać o nim myśleć ? Nawet w snach . Przecież traktuje cię tylko , jak przyjaciółkę . A może nawet aż . Uspokój się , Soledad . No więc uspokajam się i wracam do świata żywych . Uśmiecham się uroczo do Marca , w wyniku czego w jego oczach mogę dostrzec jeszcze większą euforię . A to już chyba niemożliwe . W ostatnim czasie Marca dosłownie rozsadza pozytywna energia . Zdaję sobie sprawę , że to przeze mnie . Przeze mnie  ? Powinnam powiedzieć : dzięki mnie . Ale dla mnie to nie powód do radości . Bo widzę , jak działam na niego samą obecnością . I tego właśnie żałuję najbardziej . Że dałam mu nadzieję . Nadzieję na to , że kiedyś go pokocham . A nie wiem , czy to kiedykolwiek nastąpi . Dlaczego ? Bo na tym świecie istnieje ktoś taki jak Alvaro Morata . I bez pytania zarezerwował sobie całe miejsce w moim sercu . Teraz jednak już za późno , Sol . Doskonale o tym wiem , dlatego zmuszam się do wstania z łóżka i posłania kolejnego promiennego uśmiechu w kierunku mojego chłopaka .

- Czemu zawdzięczam Twoją jakże miłą wizytę  o … – uśmiecham się  słodko i patrzę na zegarek – 5 rano  !?  - kończę  patrząc z niedowierzaniem na Bartrę .

- A temu kochanie , że idziemy w góry . Twoja kondycja pozostawia sporo do życzenia – patrzy na mnie z łobuzerskim błyskiem w oku.

- Odezwał się ten , co po każdym treningu narzeka na nadmiar kółek wokół stadionu – odpowiadam zgryźliwie . 1:1 Sol , tak trzymaj .

- Ciekawe , co będziesz mówiła , jak wrócimy jutro do domu . Uwierz mi , że nie będzie ci do śmiechu .  Jak tylko … - nakręca się Marc , ale ja mu przerywam .

- Czekaj , czekaj . Albo mam problemy ze słuchem , w co raczej wątpię , albo ty powiedziałeś , że wracamy jutro –patrzę na niego podejrzliwie .

- Nie przesłyszałaś się , Sol , będziemy tam dwa dni . No bo nie wiem , czy z twoją sprawnością fizyczną bylibyśmy w stanie wyjść i zejść z tej góry w ciągu jednej doby – śmieje się Bartra .

- Nigdzie się stąd nie ruszam ! Ja chcę do mojego cieplutkiego łóżeczka – i już kieruję się w jego stronę , kiedy mój cudowny chłopak bierze mnie na ręce i stawia przed szafą – Co ty robisz idioto ? Nie mam zamiaru włóczyć się po jakiś szczytach i to jeszcze z samego rana , tylko dlatego , że tobie się zachciało bawić w alpinistę . 

- Bez gadania  , szybko się pakuj i ruszamy , bo w przeciwnym razie to my nawet za tydzień tam nie dojdziemy – siada na moim łóżku i przygląda mi się, podczas gdy ja w pośpiechu pakuję tylko najpotrzebniejsze rzeczy – No i to mi się podoba – całuje mnie w usta , co ja niechętnie odwzajemniam , bo nadal jestem na niego ‘ śmiertelnie ‘ obrażona .

***

- Daleko jeszcze ? – powtarzam już po raz niewiadomo który . Aż podziwiam Marca , że ma w sobie tyle cierpliwości i jeszcze nie zostawił mnie samej pośród tych lasów .

- Soledad , zachowujesz się jak małe dziecko , ale i tak cię kocham – śmieje się i przytula mnie , lecz ja  pozostaję bierna wobec jego uścisku .  Kocham cię . Te dwa słowa sprawiają , że cała drętwieję .  Niby nic takiego , przecież każdy chłopak mówi swojej dziewczynie , że ją kocha . Jednak dla mnie to nie byle co . To sygnał , że Marc coraz bardziej angażuje się w ten związek . A ja tego nie chcę i próbuję  za wszelką cenę uniknąć . Za późno , Soledad . Za późno . Wiem , powtarzam się, ale z każdą chwilą coraz wyraźniej dociera do mnie fakt , że robię na przekór sobie .

- No to jak , ile jeszcze będę musiała znosić tę męczarnię ? – próbuję oderwać się od moich myśli .

- No wiesz , pewnie jakieś 3 , może 4 godziny … - zaczyna zastanawiać się Marc .

- Co !? Czyś ty do reszty zwariował  ? Że też byłam taka głupia i zgodziłam się na tą wyprawę – mówię z kwaśną miną .

- Czyli jednak się poddajesz ? Przyznajesz się , że nie masz na tyle siły żeby wyjść na ten szczyt – macha ręką w tylko jemu znanym kierunku , gdzie zapewne znajduje się ten wierzchołek – Ha , wiedziałem ! – śmieje się z triumfem . Wie , jak mnie podejść . Ugh ,  niedoczekanie twoje ! Z Soledad Rodriguez się nie zaczyna , drogi piłkarzyku . Jeszcze będziesz musiał przyznać mi rację .

- Nigdy w życiu –krzyczę  mu do ucha  - Chodź , idziemy . Co się tak ociągasz ? – odwracam się na pięcie  i nie patrząc na Bartrę pędzę do przodu . Fajnie , że wiem w jakim kierunku mam iść .

* ALVARO *

Teraz jedynym miejscem , w którym mogę swobodnie pomyśleć jest stadion . Brzmi to absurdalnie , bo w końcu od czego jest dom , park albo plaża  ? A jednak . Tylko tam w pełni uświadamiał sobie , czego tak naprawdę w życiu dokonałem . Mam pieniądze , świetną pracę , rodzinę , przyjaciół , zdrowie … a jednak czegoś mi brakuje . Dosyć długo zastanawiam się , czego .  I po pewnym czasie już wiem . W moim życiu brakuje miłości  . A może miałeś szansę na miłość tylko świadomie ją zaprzepaściłeś ? Jakiś głos w mojej głowie podpowiada mi , że to prawda . Tak Alvaro , miałeś szansę . A tą szansą była Soledad . Była ?  Może nadal jest . Co chwilę powtarzałem sobie ,  że wszystko zepsułem . Jednak teraz po raz pierwszy od dłuższego czasu coś sobie postanawiam . Choćbym nie wiem, jak miał tego dokonać , ty i tak będziesz ze mną , Soledad .

* SOLEDAD *

- I co ? Dalej będziesz się tak wymądrzał  ? – pytam wyraźnie rozbawionego Bartrę – I z czego się śmiejesz głupku ? – próbuję uderzyć go w umięśniony tors , co nie przynosi oczekiwanego efektu , gdyż zwyczajnie jest ode mnie silniejszy . Zamiast tego łapie mnie za nadgarstki i przyciąga do siebie .

- Już cicho , Sol . Jesteś bardzo odważna , wytrzymała , masz świetną kondycję i w ogóle , ale teraz choć na chwilę zapomnijmy o całym tym świecie – patrzy mi w oczy  , a ja za wszelką cenę staram się uniknąć tego spojrzenia . Nie gap się tak na mnie , Bartra ! Dobrze wiesz , że nie mogę się temu oprzeć i perfidnie to wykorzystujesz .  Stoimy na stromym szczycie i wpatrujemy się przed siebie . Marc obejmuje mnie ramionami . W dole widzę mniejsze szczyty , lasy  , skały . Widzę gęstą mgłę , która powoli opada w dół . Widzę maleńkie domy .  Przez tą chwilę mogłabym zatrzymać czas . Nie myśleć o niczym . Nie myśleć o Alvaro . Znów patrzę mu w oczy i widzę głębokie uczucie . Ale nie tylko to . Widzę również jakby prośbę o odwzajemnienie tego uczucia . Lecz na razie nie mogę nic z tym zrobić . Nie teraz . Może kiedyś . Przykro mi Marc , ale musisz jeszcze trochę poczekać . Nie wiem , ile . Na razie jeszcze nie jestem w stanie cię pokochać . Nie wiem , czy w ogóle będę. Przez chwilę wydaje mi się , że chłopak czyta mi w myślach , bo tylko  mocniej przytula mnie do siebie .

- Poczekam , Sol . Poczekam tak długo , jak tylko będzie trzeba – nie wierzę . Telepatia ?

- Dziękuję – nic więcej nie muszę mówić . Wiem , że on rozumie. Jednak jestem nienormalna . Mam zmienne uczucia , raz wydaje mi się , że nikogo nie darzę takim uczuciem  jak Alvaro i że tylko tracę czas mój i Marca , a za chwilę jestem gotowa spróbować go pokochać . Już w tym momencie podziwiam ludzi , którzy byliby w stanie ogarnąć moje myślenie.

***

- Nareszcie ! – rzucam się na łóżko , które jednak nie grzeszy wygodnością . Jednak w tej chwili nie zwracam na to szczególnej uwagi , gdyż po całym dniu tej męczarni jestem tak zmęczona , że mogłabym zasnąć choćby zaraz po przekroczeniu drzwi . Na szczęście koło mnie znajduje się Marc , przez co nie jestem narażona na wstanie nazajutrz z ogromnym bólem pleców .

- Wiesz  , Soledad , nie chcę cię straszyć , ale jutro ciąg dalszy atrakcji – Bartra kuca koło mojego łóżka i uśmiecha się szeroko .

- Jeśli chciałeś żebym po powrocie opadła z sił , to prawie ci się to udało . Po jutrzejszym wysiłku uda ci się to na pewno – mówię niewyraźnie , bo już zaczynam odpływać . A potem jest tylko ciemność i cisza .

***

Rano budzę się , o dziwo , bez oznak jakichkolwiek boleści . Na łóżku obok Marc śpi w najlepsze . Wygląda tak niewinnie i słodko . Kiedy tak na niego patrzę , zaczynam wyobrażać sobie nie wiadomo co . Soledad , ty naprawdę jesteś chora umysłowo. Jak można czuć coś do dwóch chłopaków jednocześnie ? Chyba moje serce posłuchało rozumu i już zaczyna akcję pt. ‘ Zapomnij o Alvaro , przecież obok ciebie znajduje się taki cudowny chłopak ( czyt. Marc ) . Dobra , wiec może teraz zacznę cię słuchać i urzeczywistniać ten plan . Nagle zauważam , że nie ja jedyna w tym pokoju mam kontakt ze światem . Marc wstaje z łóżka i całuje mnie namiętnie na powitanie . A ja nie protestuję . Przeciwnie . Zaczyna mi się to podobać .

- Mmm .. tęskniłem za tym smakiem – uśmiecha się słodko .

- Przecież całowałeś mnie jakieś parę godzin wcześniej , debilu-  patrzę na niego jak na wariata .

- To było tak dawno temu … - zaczyna się ze mną drażnić .

- A , weź ty się uspokój . Lepiej się zbierajmy , bo ja chcę dzisiaj wrócić do domu – patrzę na niego z rozbawieniem .

- Widzę , że role się odwróciły . Teraz to ty mnie poganiasz , a nie odwrotnie . No , ale w sumie to mi to jest na rękę . Nie będę musiał znowu słuchać ciągłego narzekania – wystawia mi język , za co dostaje ode mnie po głowie .

- Bez gadania . Ruszamy w drogę – rozkazuję .

- Tak jest , pani kapitan – salutuje Marc , na co kręcę z rozbawieniem głową .

***

Muszę przyznać , że w porównaniu do dnia wczorajszego , dzisiaj całkiem przyjemnie spaceruje mi się pośród tej zieleni . Nawet turystów nie ma za wielu , no bo komu chciało być się wstawać tak wcześnie ? Idziemy w zupełnej ciszy , lecz nie jest to ta z typu tych niezręcznych . Po prostu nie potrzeba nam  słów . I nie powiem , przebywanie razem z Marciem w takiej ciszy jest bardzo przyjemne . Ten błogi spokój przerywa piłkarz .

- Soledad , nie mówiłem ci nic wcześniej , ale … - i jak na złość dzwoni wtedy mój telefon .

- Zaczekaj chwilę , to pewnie chłopaki – kręcę ze śmiechem głową  - Po jaką cholerę dzwonisz do mnie o szóstej rano , Ramos ? – pytam z udawanym oburzeniem .

- No bo wiesz , Sol … jest taka sprawa , że … no … - nie może wysłowić się Sergio .

- No wyduś to z siebie – śmieję się z niego .

- Bo robimy imprezkę z chłopakami i chcemy żebyś na niej była, ale wiesz … bez Bartry, bo nie chcemy żeby był obecny ktoś z Barcelony . To jak , będziesz ? – pyta z nadzieją . Ach , zapomniałam żeby przecież oni delikatnie mówiąc dalej za sobą nie przepadają .

- No przecież nie przegapię takiego wydarzenia  , Ramos . Oczywiście  , że będę – krzyczę do słuchawki – A jeśli chodzi o Marca , to za żadne skarby nie poszedłby z własnej woli na imprezę Królewskich i wcale się mu nie dziwię  , zważając na to, jak wam odwala po paru butelkach alkoholu . Prawda Marc ? – zwracam się do chłopaka , na co on tylko wzrusza ze zdziwieniem ramionami , bo nie do końca orientuje się w temacie .

- Bardzo zabawne , Sol – mówi z udawaną złością – Ale cieszymy się , że będziesz . A tak w ogóle co robisz tak wcześnie z Bartrą ? – pyta podejrzliwie , na co ja wybucham śmiechem .

- Jestem na wycieczce krajoznawczej , Ramos – odpowiadam i kończę tę jakże inteligentną rozmowę – Chłopaki , a właściwie Sergio zaprosił mnie na imprezę , ale próbował mi delikatnie powiedzieć , że mam się tam zjawić bez ciebie u boku . Nie gniewasz się prawda ? – patrzę na niego .

- No coś ty . W życiu nie zgodziłbym się na przebywanie w jednym towarzystwie z bandą tych oszustów , symulatnów i idiotów . Nie wiem , jak ty możesz to wytrzymywać   – oburza się teatralnie .

- Ej , ej – mówię ze śmiechem  - To są moi przyjaciele . Dobrze wiesz , że Real to całe moje życie i nic tego nie zmieni . Nawet ty . Nigdy nawet nie polubię Barcelony , nie ma takiej opcji – Marc krzywi się  , na co ja po raz kolejny wybucham śmiechem - Taki  urok bycia kibicem Królewskich – kończę przytulając się do chłopaka – A wracając do naszej rozmowy , co chciałeś mi powiedzieć ? – odwracam się w jego stronę .

- No właśnie , nie wiem od czego zacząć … No bo , już za tydzień kończy nam się pobyt na Bernabéu i wracamy do Barcelony . A to oznacza , że nie będziemy ze sobą spędzać tak dużo czasu – patrzy na mnie niepewnie , po czym w końcu mówi - I chciałem ci zaproponować żebyś przeprowadziła się do mnie i zamieszkała w moim domu – kończy , lecz kiedy widzi moją minę , dodaje – Wiem , że to nie jest decyzja , którą podejmiesz od tak – pstryka palcami – Ale nawet nie wiesz , jaki byłbym szczęśliwy , gdybyś się zgodziła – patrzy na mnie , lecz ja po raz nie wiadomo który nie wiem , co mam zrobić . Po prostu nie wiem . Ale wiem jedno . Że muszę szybko coś postanowić .  I po chwili decyduję się i  mam tylko nadzieję , że nie będę tego żałować .  

Eh , ale wyszedł długi rozdział . Mam nadzieję , że  chociaż troszkę się wam spodoba . Alvaro już po raz niezliczony postanawia sobie walczyć o Sol , no i zobaczymy , czy tym razem zdecyduje się na dobre . No , a jeśli chodzi o główną bohaterkę to ma niezły mętlik w głowie , więc będę musiała ją trochę ogarnąć i mam nadzieję , że mi się to uda . Teraz zaczynam ferie , więc będę miała na to więcej czasu . Dziękuję, że jesteście i czytacie moje wypociny  < 3 :*

Szkoda tego remisu , bo była szansa prześcignąć Barcelonę , ale jeszcze nic straconego . Wierzę w was chłopaki i jestem pewna  , że jesteście w stanie powalczyć o tytuły <3